به نقل از «تین نیوز»

ماجرای زیرخاکی های فرودگاه مهرآباد

تاریخ انتشار: ۱۵ آذر ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۲۳۵۰۰۶

تین نیوز

اینجا فرودگاه مهرآباد است، پارکینگ ترمینال یک و دو. دلشوره و هیجان سفر بین مسافران چمدان به دست موج می زند؛ اما در این لحظه دغدغه ما سفر نیست، مساله داستان اتومبیل هایی است که در فرودگاه مهرآباد زیر خروارها خاک گم شده اند. بیشتر این اتومبیل های زیرخاکی و لاستیک هایشان پنچر است.

به گزارش تین نیوز به نقل از دنیای اقتصاد، گردوخاک کمتر گرفته ها زنجیر چرخ دارند و یک پلاک نارنجی که خورده روی لاستیکشان.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

این اتومبیل ها کم هم نیستند از بیوک پیر که کلی قلب روی خاک های رویش کشیده اند تا پیکان نزدیک ورودی طبقه یک که حتی یک قلب یادگاری هم ندارد. از «بی ام و» تا بنز و هیوندا و... داستان این اتومبیل های رهاشده در پارکینگ فرودگاه مهرآباد چیست؟

صاحبش رفت سفر و هرگز بازنگشت

آن روزی که مرد از خانه اش بیرون آمد، هوا سرد بود یا نه، نمی دانیم اما بیوک اسکای لارک مورد علاقه اش را برداشت که در پارکینگ فرودگاه مهرآباد پارک کند. او بیوکش را در طبقه اول پارکینگ(c) با دقت پارک کرد. امیدوار بود وقتی بیاید اتومبیل رعنایش از گزند باد و باران محفوظ بماند. او نمی دانست این سفری که می رود بی بازگشت است و از همین پارکینگ دارد مستقیم به خانه آخرتش می رود و هرگز به اینجا بازنمی گردد. مامور پارکینگ فرودگاه عاشق این بیوک تنها است: «کاش برای من بود؛ اما متاسفانه بیشتر از 15 سال است بدون صاحبش اینجا مانده و هر روز فرسوده تر می شود.»

او تعریف می کند: «چند سال پیش چند تا از بچه هایش آمدند و سراغ بیوک پدرشان را گرفتند؛ اما هزینه های پارکینگ خیلی برایشان بالا بود برای همین بی خیال شدند و رفتند و هرگز دیگر سراغش را نگرفتند.» بیوک اسکای هر روز پیر و پیرتر می شود. نمی دانیم، فهمیده صاحبش در سفر مرده یا نه؟ اما زیر گردوغبار هر روزه گم شده و لاستیک هایش پنچر شدند. هر کس از راه می رسد چیزی رویش می نویسد و گاهی قلبی می کشد و راهش را می کشد و می رود. انتظار او تمامی ندارد. انتظاری به درازای 15سال. قرار است با او چه کنند؟ اینجا هیچ کس حتی مدیریت پارکینگ نمی داند که سرانجام این بیوک چشم انتظار چه می شود.

توقیفی ها اضافه شده اند

بی ام و مدل بالایی زیر نور لامپی کوچک در پارکینگ طبقه بالا، نونواری که زندگی اش را اینجا بدون طی کردن جاده ها دارد می بازد. همان اندازه تنهاست که رفیق پیکانش در طبقه اول. پیکان سابقه بیشتری در اقامت پارکینگی دارد. گویی زندانی است که زندانبان ندارد. درب وداغان شده و زندگی برایش رو به فرجامی ناخواسته است. یکی دیگر از مامورهای پارکینگ مهرآباد می گوید: «این پیکان توقیفی است. صاحبش یک بار آمد و کلی داد و بیداد کرد. می خواست هر طور شده پیکانش را ببرد؛ اما برای رفع توقیف پولی نداشت. بالاخره از سر عجز راهش را کشید و رفت و هرگز برنگشت.» طبقه بالا بدون سقف بیش از 10اتومبیل کنار هم جمع شدند و با لاستیک های پنچرشده نشسته اند زیر سقف آسمان آلوده شهر. یکی چراغش شکسته و آن دیگری جلوبندی اش.

مامور پارکینگ می گوید: «اینها خیلی سال است که اینجا مانده اند، پنج سال، شش سال و... بیشترشان توقیفی هستند. یکی به دلیل بیمه، یکی به دلیل ندادن مهریه... هرکدام به دلیلی. الان دیگر ماشین های توقیفی به خاطر حجاب هم اضافه شده اند. هر شب یک مامور می آید و توقیفی ها را بررسی می کند. اگر بینشان اتومبیل فرد متخلف باشد، درجا به آن زنجیر می زند و پلاک.» مامور پارکینگ این روزها شاهد داد و بیدادهای بسیاری از توقیف ها به خاطر بدحجابی است: «گاهی زنان و مردانی که به سفر رفته و برگشته اند، می بینند که به دلیل بی حجابی اتومبیلشان توقیف شده است. آنها می آیند و اینجا به ما اعتراض می کنند؛ اما واقعا به ما ربطی ندارد همه اینها حکم قضایی دارند. باید بروند دنبالش و اتومبیل را رفع توقیف کنند.»

آن قدر تعداد اتومبیل های توقیفی در پارکینگ فرودگاه زیاد شده است که گاهی پلاک ماشین پنج سال توقیفی را باز می کنند و به اتومبیلی می زنند که تازه توقیف شده است. مامور پارکینگ می گوید: «واقعیت این است که اتومبیل پنج ساله مانده لاستیک پنچرشده دیگر امکان حرکت ندارد برای همین نیازی هم به پلاک نیست؛ برای همین از این ماشین ها باز می کنند و به ماشین های دیگر می بندند.»

سرانجام توقیفی ها چه می شود؟

هر طبقه از پارکینگ سرازیر می شود به طبقه پایین تر تعداد اتومبیل های توقیف شده بیشتر و بیشتر می شود. یک اتومبیل است شبیه اتومبیل نعش کشی. شیشه های پشتش شکسته. هیچ کس خبر ندارد داستان این ماشین چیست؛ اما تکه وپاره است. سردار سیدکمال هادیانفر، رئیس پلیس راهور فراجا پس از سال ها درباره این اتومبیل ها صحبت می کند. به گفته او، حدود 220 تا 230هزار دستگاه موتورسیکلت در پارکینگ ها داریم که عمده آنها دیگر اسقاطی شده است و مالک آن اصلا تمایلی برای ترخیص ندارد. درباره خودروها هم عدد کمتر است؛ اما دلایل توقیف ارتباط چندانی با تخلفات راهنمایی و رانندگی ندارد و به دلایلی مانند مشکل بدهی به سازمان مالیاتی، تامین اجتماعی و دستور مراجع قضایی به دلیل مهریه و... در توقیف است. اتومبیل هایی که قیمت های چندین میلیاردی دارند از این توقیف ها بی نصیب نیستند. اینکه چطور صاحبانشان از پس پرداخت هزینه تخلفشان برنمی آیند، جای سوال دارد.

مامور پارکینگ می گوید: «هر بیست سال استعلامی به دادگستری داده می شود. یکسری از اتومبیل هایی را که صاحبشان به سراغشان نیامده اند، اوراق می کنند و اگر اتومبیل به درد بخوری باشد به مزایده گذاشته می شود و...»

حاشیه های پارکینگ فرودگاهی

پارکینگ فرودگاه در دلش داستان ده ها اتومبیل توقیفی را دارد. مامور پارکینگ برایمان تعریف می کند که اینجا اتفاقات عجیب و گاه تعجب آوری هم رخ می دهد. او بیشتر از بیست سال است که در پارکینگ کار می کند و می گوید: «چند سال پیش یک آقایی بین اتومبیل ها کشیک می کشید. حرکاتش خیلی مشکوک بود و سعی می کرد خودش را پنهان کند. فکر کردم آمده برای دزدی. سراغش رفتم که آقا اینجا چکار می کنی.شروع به ناله کرد.» مرد گفته بود که دارد کشیک می کشد ببیند زنش کجا می رود. مدت ها بود که به زنش شک کرده بود و می خواست دنبالش کند و تا فرودگاه آمده بود. مامور فرودگاه لبخند می زند: «از این دست ماجراها اینجا زیاد اتفاق می افتد. شاید باورتان نشود که زنان بسیاری اینجا مچ همسرشان را می گیرند که دارند با کسی دیگر به سفر می روند و از این ماجراها...زیاد است.»

مامور از راه می رسد

پارکینگ فرودگاه در ساعتی که در آن هستیم، خفه است. آلودگی هوا نفس را اینجا می برد. از هر طبقه به طبقه دیگر ماموری ایستاده است. هر وقت می خواهم ببینم کجا هستم، آدرس بیوک پیر را می دهم. همه اینجا آن را می شناسند. چند ساعت دیگر بعید نیست که مامور توقیف اتومبیل ها از راه برسد. او دوباره بین اتومبیل ها می چرخد و اتومبیل مورد نظرش را پلاک می زند. معلوم نیست که مسافرش که از سفر برگردد چه حالی می شود. سال هاست که این اتومبیل های توقیفی برای پارکینگ دارها هم دردسرساز شده اند. رئیس پلیس راهور فراجا تنها چاره را اجرای طرح توقیف در محل می داند: «ما حتی به دنبال این هست که بتوانیم این توقیف را در منزل انجام دهیم و احتیاجی به پارکینگ نباشد. درواقع این طور می توان خودرویی را که دارای دستور قضایی و... است در همان پارکینگ یا محل مورد نظر فرد توقیف کرد تا مشکلاتش برای ترخیص حل شود.» پارکینگ در آلودگی به خود می پیچد. اتومبیل ها دور می زنند. مسافران می آیند و می روند. معلوم نیست مامور کی از راه می رسد.

 

 

آخرین اخبار حمل و نقل را در پربیننده ترین شبکه خبری این حوزه بخوانید

منبع: تین نیوز

کلیدواژه: پارکینگ فرودگاه مهرآباد ماشین توقیفی فرودگاه مهرآباد پارکینگ فرودگاه اتومبیل ها مامور پارکینگ شده اند

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tinn.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «تین نیوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۲۳۵۰۰۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

طعنه هاشمی‌طبا به رئیسی و کابینه‌اش: فکر می‌کنند روز عروسی‌شان است؛ برای یکدیگر نوشابه باز می‌کنند

مصطفی هاشمی طبا در روزنامه شرق نوشت: مگر نه اینکه باید با حسن ظن با آدم‌ها روبه‌رو شد و مگر اصل بر برائت نیست؟ مگر می‌شود مردم آدم‌هایی را انتخاب کنند که خوب نباشند و مراکز نظارتی آدم‌هایی را تأیید کنند که خوب نباشند؟

با تأیید اصل خوبی آدم‌ها فقط می‌خواهیم ببینیم این وعده‌ها چه سرانجامی یافته است.

طعنه هاشمی طبا به مدافعان دولت رئیسی: در دولت روحانی، نگران سفره مردم بودید، اما در دولت جدید از پوشیدن لنگ و دمپایی و روزه گرفتن حرف می‌زنید.

۱- ساخت چهار میلیون مسکن در چهار سال

۲- ایجاد سالانه یک میلیون شغل

۳- اصلاح نظام بانکی کشور

۴- تک‌رقمی‌شدن تورم

۵- توجه به معیشت و حقوق پزشکان و پرستاران

۶- اجرای خصوصی‌سازی واقعی

۷- استفاده از ۷۰ درصد ظرفیت خالی اقتصاد کشور

۸- مداخله‌نکردن دولت در بازارها

۹- حل مشکل حاشیه‌نشینان

۱۰- نظارت دقیق در زنجیره تأمین، تولید و توزیع کالا

۱۱- جذابیت‌زدایی از سرمایه‌گذاری در حوزه‌های غیرمولد

۱۲- جلوگیری از هدایت سرمایه‌ها به سمت بازار ارز، طلا و زمین

۱۳- اصلاح چندنرخی‌بودن ارز

۱۴- تولید نهاده‌های دامی مورد نیاز در داخل کشور

۱۵- قطع وابستگی سفره مردم به خارج

۱۶- وعده‌های وزیر ارتباطات و فناوری (۶ مورد)

۱۷- وعده‌های وزیر امور اقتصادی و دارایی (۵ مورد)

۱۸- وعده‌های وزیر امور خارجه (۲ مورد)

۱۹- وعده‌های دیگر وزرا چند ده مورد

البته فهرست وعده‌ها بسیار است و در نگاه اول هم می‌توان آن‌هایی را که کلی گفته شده، غربال کرد؛ ولی برخی وعده‌ها آن‌قدر با استحکام لفظ و عدد دقیق گفته می‌شود که جای تردید باقی نمی‌گذارد. فقط از این تعجب می‌کنم که ظرفیت دهان ما تا چه اندازه بزرگ است که این‌همه امر مهم و با حجم وسیع در آن جای می‌گیرد.

اینکه می‌گویند آیا می‌توان ظرفی پیدا کرد که هرچه در آن بریزیم، پر نشود، ظاهرا مصداق آن دهان ماست؛ مثلا دبیر مناطق آزاد چندی پیش گفتند که اماراتی‌ها صد میلیارد دلار سرمایه‌گذاری در کیش می‌کنند و چینی‌ها رقم بسیار بیشتر (البته عدد را هم گفتند) حال در ۱۴۰۳/۰۲/۰۹ مراسمی از بسته‌های امکان سرمایه‌گذاری در مناطق آزاد بهره‌برداری کردند. این کار مثل آن است که انسان نیازهای زندگی را ردیف کند و بگوید چه کسی حاضر است این کارها را برای من انجام دهد.

این کار ایشان یعنی تکذیب همه سرمایه‌گذاری‌هایی که قبلا گفته بودند، به‌علاوه سرمایه‌گذار خود باید بداند چه کاری می‌خواهد بکند و نه آنکه بسته طرح به او بدهیم و بگوییم تشریف بیاورید و با مراسم رسمی و پرده‌برداری این بسته‌های نه‌چندان مورد علاقه سرمایه‌گذاران را رونمایی کنیم. مگر نمی‌شود بدون پرده‌برداری آن‌ها را منتشر کرد. ظاهرا اصل بر پرده‌برداری است و نه عمل.

یا جناب وزیر صمت در شهریورماه در حضور مقام محترم ریاست‌جمهوری گفتند صد هزار اتومبیل برقی در راستای کاهش آلودگی هوا تا پایان سال ۱۴۰۲ تولید و به مردم عرضه می‌شود. صرف‌نظر از اینکه با ۱۵ میلیون اتومبیل موجود درون بدسوز و سالی یک میلیون تولید اتومبیل درون بدسوز داخلی این وعده کمکی به تلطیف هوا نمی‌کند؛ ولی به هر حال بازشدن پای اتومبیل برقی به کشور خوب است؛ ولی آن صد هزار اتومبیل برقی کجاست؟

البته ما و مردم به شنیدن این وعده‌های بی‌انت‌ها عادت کرده‌ایم و مردم هم باور ندارند که بتوان این‌همه کار انجام داد؛ ولی از نظر روان‌شناختی مردم دوست دارند وعده‌های شیرین بشنوند و به‌همین‌دلیل رأی آن‌ها به هرکسی که بیشتر وعده کلان و شیرین بدهد، تعلق می‌گیرد. جالب است که نه رئیس‌جمهور، نه معاون اول و نه هیچ‌کدام از وزرا توجهی به آینده کشور از لحاظ زیست‌محیطی و زوال کشور از لحاظ زیربناهای تولیدی نکرده‌اند و این می‌رساند که اگر چند درصد به وعده‌های خود اعتقاد داشتند، در این مورد کلا خود را عاجز می‌بینند و عدد صفر را در مقابل این کار گذاشته‌اند.

از طرفی پیچیدگی مسائل کشور به حدی رسیده است که ادعا برای حل آن جرئت بسیار می‌خواهد و ناگفته پیداست که این جرئت نمی‌تواند بر حسب تعقل باشد. متأسفانه تعریف مسائل و مشکلات کشور هم از سوی خوبان مشاغل و حکمرانی و هم از سوی منتقدان به‌درستی انجام نمی‌شود و حسب فریادهای روز اظهار نظر می‌کنند.

چه خوب است که مسئولان کلاه‌شان را قاضی کنند که واقعا قادر به چه کاری هستند و مردم هم کلاه‌شان را قاضی کنند که بدانند چه چیز دارند و چه چیز می‌توانند داشته باشند. مسئولان جهاد تبیین را در شیرین نشان‌دادن حوادث یافته‌اند و نه بیان واقعیت‌های روز کشور که مردم به آن‌ها آگاه شوند.

بحمدالله اینک کشور در دست خوبان افتاده است و ناخوبان پاک‌سازی شده‌اند و به کناری رفته‌اند. خوبان هم فکر می‌کنند روز عروسی‌شان است و برای یکدیگر نوشابه باز می‌کنند؛ هرچند خودشان در ضمیرشان اعتراف دارند کاری نمی‌توانند انجام دهند، چه رسد به کارهای پیچیده زمین‌مانده که کارستان است و البته هرازچندگاه همین خوبان به این نتیجه می‌رسند که فقط خودشان خوب هستند و دیگر همفکران را طرد می‌کنند.

به نظر می‌رسد گروهی به این باور رسیده‌اند که اینک «عروسی خوبان» است؛ همان خوبانی که وعده‌های‌شان صرفا وعده است و اگر وعده نبود که به آن نمی‌گفتند «وعده». اگر خیلی فکر می‌کنند که روز عروسی‌شان است، به گفته سعدی روی آورند که فرمود: «محال است که هنرمندان بمیرند و بی‌هنران جای ایشان بگیرند»؛ ولی آنان «یعلمون ظاهر الحیوه الدنیا» هستند؛ درحالی‌که گفته سعدی در تاریخ اثبات شده است؛ پس خوبان بدانند از زمره «و هم عن الاخره هم غافلون» نباشند. مغرور به امروز، «روز عروسی» نباشند.

ما هیچ‌کدام ابرمرد و قهرمان بی‌انت‌ها نیستیم. اگر همان امت وسط باشیم و منصف، کارمان بیشتر پیش می‌رود. خوبان اندکی تواضع کنند و تجربه سه سال گذشته را مرور کنند و صادقانه بر خود ملاحظه کنند که کدام کار را می‌توانند انجام دهند و بگویند. بیش‌ازاین از آن‌ها توقع نداریم.